Geriye Kalan - Makbule Abalı

"Hayatımızda her dönem kendi özellikleriyle yaşanıyor, geride yaşanmış an'lar ve anılar kalıyor. İnsan ömrü, hayatın baharı ve sonbaharı gibi tüm mevsimleri barındırıyor içinde. Başlangıçtaki parlak, canlı renklerin yerini sona doğru soluk renkler alıyor. Ama her mevsim kendi içinde, kendi renginde, kendi doğasıyla güzel. Tıpkı insan yaşamındaki dönemler gibi. Gün gelecek onca yaşanmışlığın ardından "Bir Düş Gibiydi Hayat" diyeceğiz. Her şey yaşanmış ve geçmiş olacak. Geride kalan yaşanmış an'lar ve anılar bütünü olacak..."

Blog ortamında her zaman kıymetli düşünceleriyle yanımda olan sevgili Makbule Abalı’nın "Anlar mı, Anılar mı? GERİYE KALAN" adlı kitabını büyük bir hissiyat mukabelesi ile okudum. Blogundan yansıyan duygu, düşünce akislerini kitabında bütünlemek ve gerçek bir insan olmanın gereklerini, küçük yaşam kesitleri eşliğinde duyumsamak iyi geldi ruhuma.

Cesare Pavese: “Günleri değil an’ları hatırlarız.” demiş. Kitabın tamamına hakim olmuş bu özlü cümle. Kitabın başlagıcında, fütursuzca geçip giden zamanın çarkında an’ları gülümsetme çabamızdan, iyi an’lar biriktirme yönündeki gayretin bu fani dünyada yegane iş olduğunu anlatıyor sevgili Makbule Abalı. Ardından genç olmak, doğru iletişim kurmak, okuma yazmanın bireysel gelişim sürecindeki payı, eğitimdeki arayışlar, varlık felsefesi, mevsimlerin insan ruhuna sirayet eden yansımaları, hayal ve gerçeğin sınırlarında insanın manevi dünyasına pencereler açan denemelerini okuyoruz. İcra ettiği mesleğinde kendini olumlu yönde yenilemek adına didinmiş, insani değerleri her koşulda kuşanan bir rehber öğretmenin gözünden, çocukların küçük yaşta çalıştırılması, evlendirilmesi gibi ülkemizin acı gerçekleri; yayla kadınlarından yola çıkarak Anadolu kadınının Kibele’nin birer varisi olarak doğayla bütünleşmesi değişik yaşam örnekleriyle aktarılmış. Modern insanın bitmek bilmeyen tüketim hırsı, yok olamaya yüz tutan değerlerimiz, Kaf Dağı’nın ardında kalan umutlarımız; kah lirik bir yaklaşımla kah gerçekçi bir akıl süzgecinden dökülen sorularla ilmek ilmek işlenmiş adeta.

En son bölümde ise, sevgili Makbule Abalı’nın hayatında derin izler bırakan tecrübelere tanık oluyoruz. Kendisi gibi eğitimci olan kıymetli annesinin Alzheimer hastalığına yakalanmasıyla başkalaşan hayatı ve bunu kabullenmenin güçlüklerini duygusallığın tesiri altında kalmadan okumak çok zor. Zira bu süreç  sabrı, özveriyi, zorlu bir kabullenişi ve tükenmeyen bir sevgi dilini bekliyor. Şiirlerle, öykülerle tedavisi olmayan bu hastalığın, hastadaki ve hastanın yakınlarındaki etkilerini derinden hissediyoruz.

İnsan başına ne geleceğini bilemiyor… O nedenle gözlerini açtığı şu an’ında yanıbaşında olan sevdiklerini kucaklamalı ve geride pişmanlığın olmadığı renkli an’ları biriktirmeli…

Düşünmenin, üretmenin, sorgulamanın, koşulsuz sevgiyle yaklaşmanın insan olmanın gerekleri olduğunu içten, düzgün bir üslupla aktaran sevgili öğretmenime teşekkür ediyorum bu değerli kitap için…