Önünde Boş Bir Uzam - Demir Özlü

"Uzun yıllar yaşayarak gördün ki, derin acıma duyguları olan insanlar öteki insanların üzerine çıkarak onları ezmiyorlar, tersine, ellerinden geldiğince bu çarkı terse çevirmeye çalışıyorlardı."

"Çünkü nedendir bilinmez bu tenhalık, ısssızlık senin yazın alanın. İçini kapsayan -bu nedenini tam bilmediğin- eğilime hemen düşünsel bir kılıf bulmaya çalışmıyorsun. O istek içinde, buruk bir mutluluk duygusu veren, ama tek başına, yalnız, oldukça insansız bir yükseliş olarak kendini duyuruyor. Çocukça duygulara kapılıyorsun, mutluluğu orada bulacağını sanıyorsun. Eskiden yazdığın öykülerin dokusunu anımsıyorsun."

"Onca yolculuklar yaptığın halde, geldiğin kentlerde, hep eskiden dolaştığın yerlerde dolaşmak seni mutlu ediyor."

****

Ne demektir uzam? Araştırınca bir çok anlamı olduğunu görürüz. Algılanan nesnelerin temel niteliği, mekanda yer kaplama, yaşayan hacim..
Bir örümcek belirli bir noktadan hedefine doğru indiğinde, önünde hep, ne denli çırpınsa da ayağın basamayacağı boş bir uzam görür. Hayatta da ne kadar iyi yaşamaya çalışırsak çalışalım önümüzde hep boş bir uzam, bizi hep ileriye götürmeyi salık veren bir düzlemi algılarız.. Yaşadıkça o düzlemi dolduracağımızı düşünürüz, ruhsal tahribatlardan devşirdiğimiz iyi yönlerimizle onu kuşatacağımızı..

Demir Özlü, Önünde Boş Bir Uzam'da; Berlin'in barok yapılarından, caddelerinden, sokaklarından içsel bir konuşmayı beraberinde sürükleyerek el veriyor bize. Sen dilini kullanıyor. İkinci tekil şahıs zamiriyle kullandığı bu duru anlatımla; Berlin yolculuğunda düşünceye, yazına, tarihe, yalnızlığa açılan bir zamana eşlik etmemizi istiyor. Sanki bir kamera yahut bir mercek yazarın yaşadıklarını tarafsızca, hiç bir oynama yapmadan aktarıyor. "Tuhaf bir alışkanlık edindin: "Rahatım" diyorsun kendi kendine. "İşte burada da rahatım"  Buna benzer duyumlar, istasyonlara yansıyan bir yazarın bu gölgesi, görülen başka biri tarafından dilleniyor adeta.