Bir ozanın ölümü onun yaşamıdır

"Ben insanın emrettiklerinin iğrenç zindanına kapatılmış kayıp bir insan yüreğiyim, dünyevi yetkenin zincirlerine vurulmuş, dili tutulmuş ve gözleri belirgin yaşlardan yoksun, gönlünü eğleyen insan tarafından unutulmuş, ölü bir yürek.."

Evreni ülkesi, insanlık ailesini de kabile olarak gören "Yüce Varlık"ın yarattığı güneşin altındaki hiç bir şeyi boşuna ve anlamsız görmeyen, dünyevi kuralların kurbanı olan insanlara beyaz kapılar açmayı bilen bir ozan..

Dünyevi bütün giysilerini çıkarıp, iç huzurunun sırrını madde dünyasının gerisinde durup, mana dünyasında gören.. Ozansın sen.. Mutluluğu, paradan, nefsin hilekar arzularından, bencillikten uzakta; ölümle kucaklaşmadan evvel Tanrı'nın tabiattaki resimlerinde gören, sevgide olabildiğince cömert davranan, engin sabra aşkla erişen, paylaşarak çoğalan ve tevazunun vücut bulmuş hali.. 

(.......)
Bana öğütler verme suçlayıcım,
çünkü felaketler yüreğimi açtı benim ve
göz yaşları gözlerimi yıkadı ve
hatalar bana yüreklerin dilini öğretti.

Kovmaktan söz etme, çünkü
benim yargım vicdanımdır ve o beni
haklı çıkarır
ve korur beni, eğer masumsam ve
yaşamımdan eder beni eğer suçluysam.

Aşkın tören alayı yürüyor;
güzellik bayrağını sallıyor,
gençlik mutluluğun trampetini çalıyor,
pişmanlık getirmeme karışma,
suçlayıcım benim.

Bırak yürüyeyim, çünkü yolum
güller ve nanelerle dolu
ve havada saflığın kokusu var.

Zenginlik ve ululuk hikayeleri anlatma bana
çünkü benim ruhum cömertlikte zengin
ve Tanrı'nın güzelliğiyle ulu.

İnsanlardan ve kurallardan bahsetme ve de
krallıklardan, çünkü dünya bütünüyle
benim doğum yerim ve bütün insanlar kardeşim.

Uzaklaş yanımdan, çünkü sen yaşamı
pişmanlık getirerek alıp gidiyorsun ve
boş sözler sarf ederek.