Maviye İz Süren'e Dair XII

Işıl ışıl parlayan gözleriyle konuştuk önce, gözleri doldu, ince bir sitemle baktı bana:

"Onu oraya sen koydun."  dedi

"Neyi?" dedim. 

Işıldayan gözleriyle konuşmayı sürdürdü:

"Ayrılığı," dedi. 

"Senin bizi bırakmanla başladı bütün felaketler. Sen buradan gitmeseydin, bizi bırakmasaydın pandemi denilen biyolojik bir savaş olmayacaktı, depremler artmayacaktı, buzullar daha hızlı erimeyecekti ya da dünyanın ekseni kaymayacaktı. Gitmeseydin, bırakmasaydın belki kendimi daha güçlü hissedecektim, her durumda mücadeleyi fısıldayan sözlerine sığınacaktım.. dedi. Sonra sustu. O suskunluktaki bütün kırık kelimeleri okuyabiliyordum.

"Öğretmenim sizinle görüntülü konuşabilir miyiz?" diye mesaj attığında heyecanla hazırlanmış ve kendime yandan çarklı bir dibek kahvesi yapıp oturmuştum koltuğuma. Böyle kırık dökük bir konuşma tahayyül etmemiştim....

Görüntülü konuşmaya başladığımızda "Nasılsın, iyi misin?" klişelerinin içine sıkışmış cümlelerini çıkarabiliyordum ela gözlerinden. Çünkü o benim ayrıldığım, Şanlıurfa'da okuttuğum sınıfımdaki, en iyi arkadaşlarımdan biriydi. Yusufçuk kuşlarının şakırdayan ve hep iyi gelen sesiydi. Şimdi hatıralarda kalan eski sınıfımın klasik aurasını olumlu enerjisiyle anında değiştirmeyi bilen, sorumluluklarını yerine getiren, öğretmeninin nöbet günlerinde ona yardım eden, onunla dertleşen, şarkılar söyleyen, oyunlar oynayan öğrencim biricik Yusuf'um... 

Ankara ile ilgili tüm haberlerde aklına geliyormuşum, başkentin hava durumuna bile bakıyormuş. Ona hediye ettiğim kitapları bitirmiş, en son girdiği deneme sınavında sınıf birincisi olmuş, annesi Ankara'yı çok seviyormuş belki ilerde gelirlermiş, benim söylediğim gibi yolu sevgiden geçen herkes bir gün bir yerlerde buluşurmuş. Arkamdan ağlayan sınıfı ve kendimi ikna etmek için sıklıkla tekrarladığım o cümleyi unutmamış. Yolu sevgiden geçenler buluşurlar elbet. Yeni öğretmenine alışmış ama biraz sevgisini göstermek konusunda cimriymiş. Ah be Yusuf, sevgisini çok belli edenler her zaman mağlup olur ve daha çok incinirler. Belki böylesi iyidir hayatın gerçeklerini erken öğrenirsin işte. Maviye İz Süren kitabımı alınca bana kavuşmuş gibi hissetmiş. Önce annesi, ablaları sonra da kendisi okuyacakmış. Harry Potter hayranı olmuş kendisi de.  Burada çok iyi okullar var, burada bir okulu kazanırsın inşallah, yine kavuşuruz dedim. Her gün burada, karanlıkta gizlenen ışıkla oyunlar oynuyorum demedim. Gökyüzünden geçen her uçakla aileme ve çocuklarıma selam söylediğimi, yağan yağmurlarda, aylak aylak yürüyüşlerde, sözcükler denizinden aşırdığım seslerle söyleyemediklerimi sarı defterlere söyleyerek, özlemimi unutmaya çalıştığımdan söz etmedim.  Alıştım zemheri ayazının bitmediği, yabancı Ankara'ya, alıştım dedim, insanın evi neresiyse yurdu orasıdır, dedim. Birbirlerini içten seven yürekler asla unutmazlar yaşadıklarını, biriktirdikleri güzel anılarını...

Telefonu buruk bir şekilde kapattım. Soğuyan kahveyi ağzıma götürüp bir dikişte içtim. Bir suskunluk daha büyüttüm, nemlenen gözlerimi sildim.

Onu oraya ben koymadım, 

aramıza, 

ayrılığı, 

mesafeyi, 

özlemeyi...