Gün Işığının Tadı- Ewald Arenz

Sally ve Liss… Anlaşılamadıkları yerlerin en uzağında sakince yaşamak isterler. Özgürce ve kayıtsızca. Öyle bir yer var mı? Uzak bir dağ başı ya da bir çiftlik. Mesela toprakla uğraşmak...  

Sally, kurallardan örülmüş hayatından kaçar ve büyük bir çiftlikte yalnız yaşayan Liss ile yaşamaya başlar. Üzüm bağlarında çalışır, arıcılık yapar ve eski armut çeşitlerini tadar. Doğanın bir parçası olurken, kendi hikayelerini birbirlerine fısıldarlar. Böylelikle bir kaçış hikayesi, kalbi ısıtan dostluğa doğru uzanır. Onlarla bir yaz sonu mutluluğuna erişmek anlamlıydı. Bu sabah, kitabı bitirdikten sonra kitabın ayracındaki fesleğen tohumunu küçük saksıma ektim. Bakalım yeşerecek mi? Gün ışığının kokusunu da alırım belki. Fesleğenli. 

***

"Ama insanlar makine değildir. İçlerinde bir şey bozulduğunda, bazen o şeyin tekrar yeşermesi için sadece zaman vermek gerekir. Sen bunu yaptın. Bana bunu yaptın." (s.204)

"Hiçbir şey söyleyemiyordu, o bilindik beylik lafları edemiyordu.  Ve böylesi daha iyiydi. Öyle olsun. Hiç de fena değil. O hep duyduğu ama hiçbiri gerçek olmayan sözler. Onlar fenaydı işte. Onlar hiç iyi değildi."(s.202)

"Çünkü insan her zaman en kolayı değil de en dolambaçlı şeyi düşünürdü."(s.198)

"İnsanın her daim bir şeyler söylediğini anlayamıyorlardı. Ama her zaman sözcüklerle değil."(s.181)