yüzümü yıkıyorum

"Yatmadan önce yüzümü yıkıyorum.

Bir ülke alevler içinde yanarken

ben yüzümü yıkıyorum.

Yüzümü yıkamak aptalca geliyor.

Yüzümü yıkamamak da aptalca geliyor.

Hiçbir zaman böyle olmamıştı...

Ve her zaman böyleydi aslında.

Birileri dünyanın bir yerinde

"Şerefe" diyerek bardak tokuştururken 

dünyanın başka bir yerinde birileri evlerinden

oldu.

Aynı binada biri aşık olurken

bir diğeri yas tuttu.

Istırabın, sıradanlığın ve 

güzelliğin hep bir arada olması

hem dayanılmaz hem de olağanüstü.

Aynı dakika içinde önce üstünü

başını gösterenlerin sonra da 

savaştan bahsedenlerin

gönderilerini "geçerken" yüz

yıkamak gibi sıradan, aşık olmak 

gibi de büyük şeyleri nasıl

yapacağız?

Derin derin iç çekiyorum...

Umutsuzluk... Sonra umutsuz 

olmayı reddediyorum. Bir nefes

alıyorum. Biraz daha

geziniyorum: yeni doğmuş bir bebek, 

yeni açmış bir çiçek, itfaiyeciler, evsizler...

Dünya ne çok şeye ev sahipliği yapıyor.

Umutsuzlukla enerji arasında bir

seçim yapmalıyım.

Enerjiyi seçiyorum.

Karanlığın içinde dimdik durup

"Enerjiyi seçiyorum!" demek nasıl olur?

Önce bunu düşünüyorum.

Yüzümü yıkamaya kaldığım yerden

devam ediyorum.

Sonra görmezden gelmek yerine 

bakmayı seçiyorum.

Güvenmeyi seçiyorum: Önce 

iyiliğe, sonra tanıdığım

kişilerin içindeki iyiliğe,

sonra da hiçbir zaman

tanımadıklarımın içindeki iyiliğe.

Kendime güvenmeyi seçiyorum.

Yeni yollar seçiyorum. 

Eski alışkanlıklarımı değiştirmeyi seçiyorum.

Nasıl yardım edebilirim diye araştıracağım önce.

Sonra da davetli olduğum doğum günü

kutlamasına gideceğim.

Çünkü biliyorum, yas ve kutlama aynı anda var olabilir."

-Mari Andrew