Yorgunlar- Erdal Öz

Erdal Öz’ün Gülünün Solduğu Akşam kitabını yıllar önce okumuştum. Bu sefer ilk öykü kitabı olan “Yorgunlar” kitabını okudum.

1950 kuşağı yazarları benmerkezci olmayan ve tavır alan bir kuşak. Siyasal görüşleri vardı. Kimisi bunu daha sert, kimisi de bu düşüncelerini edebiyatın içinde eriterek yumuşak bir şekilde anlatmayı tercih etmiştir.

Yorgunlar, toplumsal çizgiden ayrılmayan, hayat yorgunu insanların aktarıldığı sekiz öyküden oluşuyor. Bu kitap bir ilk kitap ve başka baskıya girmemiş. Fakat içerisinde yer alan bazı öyküler, yazarın sonraki kitaplarında yerini almış. Çoğu öyküde toplumsal sıkıntıların insanın iç dünyasında yarattığı izleri görmek mümkün. Onun dışında bu öykülerde en çok hissettiğim, yalnızlık hissi oldu. En sevdiğim öyküler ise; Kuklacı, Mumçiçekleri, Sular Güzelse ve Babamdı adlı öyküler oldu.

***

“ Neden kaçtığımızı bilmiyordum ama artık bir kaçışın içinde olduğumuzu, bir korkulu yerden bir başka yere; korkusuz ya da daha az korkulu başka yere kaçmamız gerektiğini anlamıştım.”s.58

“Bir başıma olduğumu bilirim. Bir başıma olunca da bu senin dediklerinin hiçbiri, yalnızlıkların, can sıkıntılarının, korkuların hiçbiri olmaz. Çoklukta olur bunlar bilmez misin?”s.62

“Mutluluğu bekleriz hep bir olmayacak mutluluğu. Mutluluk denilen şeyin, bizlerin kendi aptallığımız olduğunu da bilmeyiz. Kendimiz yaratmış, sonra da kendimiz inanmış, kendimiz tapmışızdır ona.”s.92