bir gezgin hüznü

kanayan son şiirimi,

bir kaplumbağaya okudum.

dünya sert terslemişti onu,

ondandı topraktaki bu tersliği,

üzgünlüğü, çaresizliği…

tırtıklı kara karnına,

parmak uçlarımla dokundum.

sonra kabuğundan tutup,

eski haline çevirdim onu.

tuhaf bir rüyada kalmış gözlerime,

derince baktı.

güz rüzgârı ovadan indi,

savurdu saçlarımı.

ben senin küçük ellerinin sıcağındaydım,

kırık kalbinin fersah fersah ötesinde.

yenilenmiş tüm sözlerinde,

büyük bir kusur oldum sadece.

kendi gerçeğini arayan bir gezginin,

göz göz olmuş hüzünlerinde kalakaldım…

                                                                        Bahar Uysal