"hoşnut özveri"

Günlük.1.

Kelimeleri yıkamıştım, kurutmuştum sonra. Ütülemeye çalışıp kullanacaktım son öykümde ama sıra gelmedi. Yazdım, yazdım bir daha yazdım. Yazmak beni terbiye eden bir eylemdi, yazmak beni ehlileştirip, düştüğümü yüzüme çarpıp yeniden kalkıp; devam etmemi hatırlatan bir sinyal gibiydi. Onları kimseye göstermedim, söylemedim de.

Sıra gelmedi çünkü yaşadım çünkü yalnızca yaşamak oldum. Yine yazamadım, kelimeler yine tozlandı, yine küstü bana. Kitaplar okudum, bedenimi kaplayan yaralara merhem aradım, yalnız yattım odalarda, efkarımı ördüğüm örgülere verdim. Yırtıp attığım defterlere ve yakıp tekrar söndürdüğüm mumlara. Onlar konuşmadan, anlar gibi yaptılar. Sevindim.

Bir büyük okyanus düşledim çölün içinde. Düşün düşünde düştüm. Çöle alıştım, çölü kabullendim, çölü sevdim. Benim payıma düşen buydu. Bildim. Soğuk bir kış gününde bir kızım daha oldu. Öykü koyduk adını. Güzel bir öykü gibi olsun diye hayatı. Happy end olan hikayeler gibi.  Sevdiğim kadın yazarlardan Leyla Erbil, anneliğin insana zengin duygular kazandırdığını söylemiş bir söyleşisinde ve bu duruma "hoşnut özveri" adını vermiş. İşte ben bugünlerde hoşnut özverili vakitlerle dokunuyorum hayata. Bebek eve farklı güzel bir enerji getiriyor. Özlemişiz bebek kokusunu, masumiyetini, gülüşünü. Gülce kardeşini çok seviyor Allah'ım onlara güzel yazılar yazsın.

Sizleri özledim umarım sizler de iyisinizdir ❤