tutunuş

  

"sen tüm kentten daha yalnızdın. okyanus gibi bir yalnızlık…"

Tezer Özlü

Bugün en sevdiğin yemeklerden birini yaptım. Her zaman annem söyler, ikiniz çok seversiniz bu yemeği diye. Onun sesi çınladı kulaklarımda. Fırına patlıcanları közletmek için verdim. Okul çıkışında iki öğrencimi de bindirdim arabaya. Sonra fırının önünde durdum. Ekmekle, közlenmiş patlıcanları fırından getirdiler büyük bir sevinçle. Bir ekmeği birine, ikinci ekmeği diğerine vererek evlerine bıraktım. Eve doğru ekmekleri yiyerek yol alışlarını izledim. Aniden gözlerim doldu. Hava bulutlandı. Akşama teslim olmaya hazırlanan gün, kaç kez giysi değiştirdi ve sen kaç kez gözlerinle belirdin karşımda bilmiyorum.

Bazı akşamlar daha çok beyazlaşıyor saçlarım ve gözlerim daha ıslak bakıyor dünyaya. Anlatsaydın, içine atmasaydın bu kadar biriktirmeseydin dinlerdim diyorum. Ah bir bilsen ne kadar içerleniyorum, içerlediklerine..Yurda gelen ambulansı ve senin içine düştüğün durumu düşündükçe daha da eksiliyorum, yetemiyorum. Oysa bilmiyorsun ne yapsak satır aralarındaki bir boşluğa benziyor tüm çabalayışlarımız. Büyük hedefler, büyük zirveler düşlüyoruz hep hayatımızda. Ama bunun sonu olmuyor. İnsanın duracağı sabit bir yer, sabit bir tatmin olmuyor. Anlatsam şimdi bunları sana belki anlamayacaksın belki de o ağırlıklarını bütünüyle hissettiğin parçalanmış dünyandan uzaklaşamayacaksın. Ancak senin yürümeye çalıştığın yollardaki havayı koklarken, yüreğime söz anlatmaya çalışırken olabildiğince toy ve olabildiğince acemiydim. Şimdi de pek bir şey değişmedi aslına bakarsan. Durmadan bir devinime dönüşürken yaşam ve ben arşınlarken beynimle kitapları daima şuna inandım: 
Hayat her durumda, her koşulda daha iyi bir yerden tutunuşu kendinle getirebilir. 
O iyi tutunuşu bul ve ne olur bırakma..
                                                                                                           Seni çok seven ablan..