Tahran'da yaşayan yetmiş yaşındaki bir kadının hikayesi.
Yaşlılık zamanlarındaki yalnızlık, ölüm, paylaşma hissini buruk bir şekilde anlatıyor.
Bu hayat içinden geçerken, bir ülkenin rejimine ve kısıtlayıcı uygulamalarına da tanık oluyoruz.
Her hikaye kuşkusuz, yaşanılan yerin toplumsal değerlerini, sınırlılıklarını da gözler önüne serer.
Oslo, 31 August, 2011
Bu film de, bir madde bağımlısının başka bir yerden başlama arayışına odaklanır.
Anders, kaldığı rehabilitasyon merkezinden izin alır. İş başvurusu yapmak ve ailesiyle, arkadaşlarıyla yakınlık kurmak için çabalar. Yeniden başlamak mümkün değildir evet. Peki, bağımlılıkların, hiçliğin hüküm sürdüğü bir alemde devam edebilmek ne kadar mümkündür? Anlamlandırmadan yaşayabilir mi insan? Hissetmemek son bulmak mıdır?
*
Sevgiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder