Bekleyiş Unutuş - Maurice Blanchot

“Bekleyiş her geleni geleceğinde bırakan sakin geride bırakıştır.” 

“-Beni unutacak mısınız?

  -Evet, sizi unutacağım.

  -Beni unuttuğunuzdan nasıl bu kadar emin olacaksınız?

  -Başka bir kadını hatırladığımda emin olacağım.

  -Fakat hatırladığınız yine ben olacağım; daha fazlasına ihtiyacım var.

  -Kendimi artık hatırlamadığımda daha fazlasına sahip olacaksınız.” 

“-Unutmak aynı zamanda iyi bir şey.

  -Evet, bu unutuş kelimeleriyle, varlığımı hep daha çok ortadan kaldırmak istiyorsunuz.

  -Çünkü unutuş her kelimede hâlâ sizin mevcudiyetinizdir.” 

“Bekleyiş her zaman, anın olmadığı acilliktir.”

“Ne kadar unutursan unut, unutuşun sınırlarını bulamayacaksın.” 

“Gizemli, örtüsünü kaldırmadan kendisini gözler önüne serendir.”

****** 

Eserlerinde Foucault, Sartre, Nietzsche, Kafka ve Rilke gibi isimlerle  edebi bir söylem içerisinde olan Maurice Blanchot’u tanıdığım ilk kitabı. 

Dilin sınırlarını zorlayan yazar çoğu yerde kelime oyunları yapıyor dipnotlarla dildeki bu oyunları açıklamaya çalışıyor çevirmen Ender Keskin.

Anlatımda öznenin varlığının giderek derinleştiği okuması zor kitaplardan. 

Bir otel odasında yalnız kalan bir adam ve kadının bekleyiş, unutuş temalı içsel duyumları diyaloglar halinde veriliyor. 

Dış ses kurguyu yapmış gibi araya da girebiliyor. 

İki karşı cinsin ilişkiye başladıkları zamandan geldikleri zamana değin öznelliklerinden kurtulup bir bütünlüğe erişebilme olasılığı sorgulanıyor.

“Konuşmayı unuttuğumuzda sizi daha iyi göreceğim”

“Seni duymamı istiyorsan konuşmayı bırak”

Sessizliği beklemek, duymak için beklemek, ölümü beklemek, yarını beklemek, unutuşu beklemek ve hep beklemek...