Eskiden

eskiden çamlar vardı / şimdi ne oldular 
gece gündüz gökyüzünü değiştiren 
uğultularıyla gönlümüzü zenginleştiren 
dalgın ağaçlardı gururlu ve kibar 

eskiden puhu kuşları gizemli bahçelerde 
vahim yanılmaların ürpertici çığlıkları 
birden yoğunlaştırırdı yalnızlıkları 
ay boğulurken / bulutlardan bir perde 

eskiden hanımelleri yağmurlu balkonların 
uykulara bıraktığı rüyalarla beraber 
uzak çağrışımlarla o çocuk şarkı söyler 
pancurların ardında /sesi hafifçe kırgın 

eskiden sofalarda yazın öğle sonları 
sisli liman resimleri olarak görünürdü 
çocuktum / ıslıklarım ne kadar hürdü 
içimde özlemlerin boğuk gramofonları

Atilla İlhan