olmamış çocuklar

Karlı bir yolun sonuna kanlı izler bırakarak vardı. Akıttığı kanların sonunda mecali kalmadı, ayakları dermanını yitirdi. Yolun sonunda kuzgunlar havalandı sisli göğe doğru. Kimsecikler yoktu ortada. Meleklerin dünya elçisi de yoktu.

Kuzgunların havalanıp dağıldığı yerlerden bir ses geliyordu. Tiz, açılmamış bir çocuk sesi. "Anne, anne" diyordu. Takati kalmayan, benzi soluk, kumral saçlı kadın bir sağa, bir sola bakıyordu. Ses vardı ama kimse yoktu. "Nerdesin çocuk, seni görmek istiyorum" dedi kadın. Ağzı oynuyor ama sesi çıkmıyordu. "Anne bizi göremezsin, biz doğmamış çocuklarız, çocuklarız, çocuklar, ço-cukkk" sesler yükseldi, birbirine karıştı. Kadın gözlerini kapadı, yığıldı olduğu yerde.

Uyandığında unutulmuş bir hastahane odasının en üst katındaki yatağında düş gördüğünü fark etti. Kanaması artmıştı. Verilen kan üniteleri de kendine gelmesine yetmemişti. Olmamış çocukların içli türküsü ise ağır ağır yükseliyordu yüreğinden. Pencereden binaların arasında oynaşan güvercinlere baktı. Yanında refakatçi olarak kalan annesi çay almak için kantine inmişti. Gözleri dolu dolu yatakta kıvranırken Kadriye Hemşire elinde tansiyon aleti ile kapıyı tıklatıp girmişti içeri. "Yine mi ağlıyorsun, yeter kendini heder ettiğin" dedi. Göz yaşlarını silmesi için kağıt mendil uzattı. Tansiyonunun normalleştiğini, yüzüne renk geldiğini ve her şeyin daha da iyi olacağını söyledi. Zorla gülümseyen yüzünden sildi yaşlarını ve uyumaya çalıştı yeniden. Her gözünü kapattığında "Anne, anne" sesini duyuyordu, kendi annesinin odaya girmesiyle doğruldu yatağından.

Sonra, herkes gibi bir düşün içinde olduğunu anladı. Düşün içinde yaşadığı su yeşili düş hengamesinden uzaklaşabilmek için dümdüz, anlamsız, çıkıntısız anlar yaşamalıydı. Sadece yaşamak için yaşamalı, unutmalıydı bazı yaşanmışlıkları, bazı düş kırıklıklarını. Her şeyden önce sıhhati yerinde olmalıydı. Sonra, oluşturduğu hiç bir şeye ait olamadı o, tıpkı hayatta kurduğu yalancı dünyalar gibi.